Waar begin ik met het schrijven van dit prachtige avontuur? Ik heb geprobeerd mijn gevoelens tijdens de marathon zo goed mogelijk te onthouden en zo leuk mogelijk op te schrijven 😉 dus be prepared voor mijn race recap!!
De dag start zo rond kwart over 6 met een douche en een lekker ontbijtje. Ondanks dat ik al redelijk zenuwachtig ben gaat dit goed naar binnen en daar ben ik blij mee. Zenuwachtig zijn en eten gaat bij mij niet altijd vlekkeloos namelijk. Rond 7u stappen we de deur uit om richting de start te gaan. Lekker op tijd maar we weten niet of we in een bus kunnen springen of toch moeten lopen. Uiteindelijk wandelen we richting de start en zit de eerste 3km van de dag er al op ;). Aangekomen bij de startvakken gaan we op zoek naar een dixi. Waar het in Nederland vol staat met dixi’s kunnen we er hier geen een vinden. We duiken dus een café in. Maar dat is zo druk dat we besluiten in de wildernis te gaan. Even later komen we toch een paar dixi’s tegen maar die kunnen de toestroom van mensen niet aan, man wat staan daar een rijen voor!! Wij zijn op tijd en kunnen in het startvak helemaal naar voren lopen. Naarmate de tijd begint te dringen wordt het druk en chaotisch van mensen die het vak in willen dat ik blij ben dat ik dat niet mee hoef te maken. Ik ben namelijk zo zenuwachtig dat ik amper mijn ontbijt meer binnen kan houden. Focus Suus!!
Vlak voor de start belt Mascha en kan zo bij ons het startvak in duiken, top, dat is gelukt! We lopen naar voren voor de start en maken nog een laatste foto, en dan kunnen we gaan rennen. Ondanks het wildplasavontuur moet ik toch nog wel plassen, en ik weet dat ik hiermee in mijn hoofd blijf lopen als ik dit niet ga doen, dus we besluiten bij km 6 een dixi in te duiken, of achter want de dixi’s zijn vol 😉
We hebben hier een halve minuut mee verloren maar geen man over boord, we lopen namelijk dik op schema. Hierna kom ik lekker in de race en met een muziekje op gaat het ook goed. Ik kijk uit naar het 16km punt want daar staan onze ouders voor support! Ze hadden super lief een spandoek gemaakt voor ons en dat maakte me toch een beetje emotioneel. We lopen door en het gaat.. Maar ik begin me wel wat moeier al te voelen, en ook vallen de gelletjes niet helemaal goed.. Vanaf km 18 tot ongeveer 22 ben ik bezig door te pushen voor die tijd waar ik tenslotte voor kwam, maar ik merk wel aan mezelf dat ik dit niet nog een halve marathon vol kan houden, dan lig ik namelijk echt langs de kant. Ik durf het alleen nog niet echt uit te spreken, maar Stefan kent mij goed genoeg. Hij geeft bij Mascha aan dat zijn maar lekker door moet lopen en dat wij het wat rustiger aan gaan doen. We lopen nog wel door om onder de 4u te komen maar ik ben ook bang dat ik dit niet meer ga redden.
Ondertussen vraag ik mijzelf af wat me zal gaan helpen.. Ik denk continu aan iedereen thuis die gaat zien dat het slechter gaat, en ik voel mee met hen omdat ik zelf thuis ook altijd zo meevoel met iedereen die loopt… Shit, hier moet ik niet teveel aan denken!! Ik zit in mezelf te denken wat ik wil. Hoe ik het ga doen. Ik wil hoe dan ook finishen. Maar ben ik tevreden met een tijd boven de 4u? Of ga ik dan toch nog doorzetten zodat ik uiteindelijk een PR loop (boven de 4u)? Of gaan de laatste kilometers zo hels worden dat ik liever uit stap? Of zet ik toch door met de kans dat ik langs de kant kom te liggen? Nee. Dat laatste sowieso niet. Ik ben niet naar Valencia gekomen om die plak niet op te halen!! Ik ga door en zie wel wat het wordt.
De kilometers gaan steeds langzamer voorbij en bij km 26 staan onze ouders weer. Stefan vraagt of we hier even zullen stoppen en dat wil ik zo graag. Als we ze zien breek ik helemaal en roep ik dat we de 4u niet gaan halen. En dan komen de tranen. En eigenlijk maken die de beslissing wat ik ga doen. Ik kom hier voor die plak, ik wil onze ouders een leuke middag geven 😉 en ik wil gezond finishen. Dus we lopen door na een knuffel en een kus en we gaan kijken hoe het loopt. En eigenlijk kom ik dan wel redelijk weer in een ritme dat ik vol kan houden. Het gaat niet meer zo soepel maar ik weet de kilometers zo rond de pace 6/6’15 te houden, en daar ben ik blij mee.
Kilometer 28-31 gaan door de stad en we zien veel punten die we herkennen van onze afgelopen dagen. We maken grapjes, Stefan doet bij de muziek leuke dansjes en we lopen lekker door. Ondanks dat ik pijn heb wil ik doorzetten en dat lukt me goed. Vervolgens komen we bij de laatste grote lus uit, en ik was van te voren bang dat daar niet zo veel publiek zou staan, een beetje zoals het Kralingse bos bij Rotterdam, maar niks is minder waar! Ook hier staan rijen met mensen die alleen maar Spaanse woorden roepen, maar inmiddels ga je ze herkennen! Ik wil bij km 34 nog een stukje wandelen wat Stefan eigenlijk niet goed vindt. Toch doen we dat en spreken we af dat we daarna niet meer gaan wandelen. Dan wordt het namelijk echt hels. Na een paar seconden wandelen rennen we door en gaan we vals plat naar beneden. De vorige kilometers gingen allemaal net wat omhoog en dan indirect toch lekker we lopen weer richting de stad en komen weer herkenningspunten tegen. Als we de laatste weg richting de finish op lopen besef ik mij dat we het gaan halen!! Ik ben zo blij en het publiek is hier zo enthousiast! Echt heel fijn!
Als we de laatste kilometer in gaan voor de finish komen we John ineens tegen. We zien hem wandelen en uit reflex sprint ik naar hem toe. Stefan roept nog dat ik rustig aan moet doen maar dit gaf me het laatste stukje nog echt een boost. Hij zegt dat we maar door moeten lopen, en op dat moment kijk ik naar de tijd op mijn horloge. Ik zie dat hier 4:03 staat en dan besef ik mij ineens, met nog maar 500m te gaan, dat ik gewoon een PR ga lopen. Ik ga het gewoon halen! Onderweg heel vaak aan Stefan gevraagd of een PR er niet in zat en hij zei toen dat dat niet ging lukken, dus totaal niet mee bezig geweest. Maar dat laatste stukje gaf mij zo veel vleugels dat we gerend hebben om het te halen. Over de blauwe loper naar de finish toe. Wat een gaaf moment! Samen hand in hand lopen we over de matten en zien we dat een minuut van mijn oude PR hebben afgelopen. En ondanks dat ik er vrede mee had dat ik niet onder die 4u ging finishen, en zelfs niet het idee had dat een PR er nog inzat, maakt dit de marathon toch net compleet. Ik ben zo gelukkig, en dat doel dat blijft gewoon staan!!
Steef&Suus on the move 